ကြၽန္ေတာ့္ကို တစ္စံုတစ္ေယာက္ စြန္႔ပစ္သြားတာက အစ

ကြၽန္ေတာ့္ကို တစ္စံုတစ္ေယာက္ စြန္႔ပစ္သြားတာက အစ
______________________________________



ဘယ္သူမ်ားေကာက္မလဲလို႔ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ
လူအနင္းခံၿပီးေစာင့္ေနတာပါ၊ အၾကာႀကီး
ေလက ကြၽန္ေတာ့္ကို ကားလမ္းမေပၚ တြန္းခ်လိုက္တယ္
လြင့္သြား။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ေပၚ ကားေတြတစ္စီးၿပီးတစ္စီး
တက္ႀကိတ္သြား။ စြန္႔ပစ္ခံလိုက္ရတာေလာက္ေတာ့ မနာဘူး
ေလာကထဲ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးရယ္တတ္ဖို႔
ေလနဲ ့အတူ ကြၽန္ေတာ္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေရြ ့လ်ား
ဘယ္သူမ်ား ကြၽန္ေတာ့္ကို သတိထားၿပီး ေကာက္မလဲ
ေခြးတစ္ေကာင္ ကြၽန္ေတာ့္ဆီ ေျပးလာ
တို႔ထိ၊ အနံ႔ခံ၊ ခ်ာခနဲ လွည့္ထြက္သြား
ေနာက္ထပ္ေခြးတစ္ေကာင္ အေရာင္မြဲမြဲေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ ့
ေရာက္လာ။ တို႔ထိ။ အနံ႔ခံ။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ လွည့္ထြက္သြား
ေျခသံေတြကို ကြ်န္ေတာ္ ၾကားေနရတယ္
ကြၽန္ေတာ့္ကို ေကာက္ပါလို႔ ကြၽန္ေတာ္ ေအာ္တယ္
ေျခသံေတြက ကြၽန္ေတာ့္ ေအာ္သံကို မၾကား
စည္ပင္ကားႀကီး ကြၽန္ေတာ့္ အနားကေန ျဖတ္ေမာင္းသြားတယ္
ကြၽန္ေတာ့္ ေအာ္သံကို မၾကား။ ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးရဲ႕
လမ္းမထက္မွာ ကြၽန္ေတာ္ ေလနဲ ့အတူ လြင့္ေနတယ္
တစ္လြင့္ၿပီးတစ္လြင့္၊ လြင့္ေကာင္းေကာင္းနဲ ့လြင့္ေနလိုက္တာ
ေရေျမာင္းပုပ္ႀကီးထဲျပဳတ္က်ဖို႔ သီသီကေလး
သည္းထိတ္ရင္ဖို သီသီကေလး၊ သီသီကေလး လြတ္ေျမာက္လာ
လြတ္ေျမာက္ျခင္းရဲ႕အရသာကို အရသာေတြ ့လာ
ေလနဲ ့လြင့္ေနရတာကို ခိုက္လာ
ျမိဳ႕ေတာ္ႀကီးထဲ လြင့္ေနရတာကို ေပ်ာ္လာ
ဘယ္သူမွ ကြၽန္ေတာ့္ကို မေကာက္ေတာ့ဘူးလား လို႔ ဝမ္းနည္းလာ
တစ္ေယာက္ေယာက္မ်ား ကြၽန္ေတာ့္ကို ေကာက္ဦးမလားလို႔
ျပတ္လုျပတ္ခင္ ေမ်ွာ္လင့္ႀကိဳးကေလးကို ထပ္ဆက္ေန
႐ုတ္တရက္ ၊ ေလၾကမ္းၾကမ္းႀကီး ေစာင့္ဝင္လာ
ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးပါ တုန္ခါသြား၊ ကြၽန္ေတာ္လည္း
ေဇာက္ထိုးမိုးေမွ်ာ္ ဒလိမ့္ေခါက္ေကြး လြင့္စင္သြား
တစ္လြင့္ ၿပီး တစ္လြင့္၊ စြန္ ့ပစ္ခံလိုက္ရတာေလာက္ေတာ့
မနာဘူး၊ တစ္လြင့္ျပီးတစ္လြင့္၊ သတိဝင္လာေတာ့
သစ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ေပၚမွာ ကြၽန္ေတာ္ၿငိေနတယ္
အဲဒီကတည္းက သစ္ရြက္ေတြ မရိွေတာ့တဲ့ သစ္ကိုင္းမွာ
သစ္ရြက္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ေနလာခဲ့တာ
သစ္ရြက္ေတြ ျပန္လည္စိမ္းလန္းလာတဲ့ ခုခ်ိန္အထိ။


လင္းလက္တာ႐ာ
14.9.2014
(ေအာ္သံမဂၢဇင္း၊ အမွတ္၁၊ ဧၿပီ၊ ၂၀၁၅)