အျဖဴအစိမ္းဝတ္ သစ္ပင္ေလး ဖတ္ဖို႔
...........................................
၁။
မ်က္လံုးနဲ႔ မျမင္ရတဲ့ ႀကိဳးက
ပိုၿပီး ႐ုန္းရခက္တယ္
ဘဝတဆံုးထိ
ရစ္ပတ္ထား ပံု ဆန္းၾကယ္
ကိုယ္ဟာ ညီမေလးရဲ႕ ၾကယ္ျဖစ္ၿပီး
ညီမေလးဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ ေကာင္းကင္ျဖစ္တယ္
ေခါင္းစဥ္ကို " ရစ္လံုးေလး " ဟု တပ္လိုက္သည္။
နွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းေသာ ရစ္လံုးေလး ျဖစ္သည္။ ပါးမို႔မို႔ေလးႏွင့္
ရစ္လံုးေလးျဖစ္သည္။ ဆံႏြယ္႐ွည္ေတြႏွင့္ ရစ္လံုးေလး ျဖစ္သည္။
ကြၽန္ေတာ့္အား သံေယာဇဥ္ႀကိဳးမ်ားျဖင့္ ရစ္ပတ္ေႏွာင္ဖြဲ႔ကာ
႐ွင္သန္ျခင္းေကာင္းကင္လြင္ျပာျပာထဲ စိတ္လြတ္လပ္ေပ်ာ္ပါးစြာ
ပ်ံဝဲေစေသာ ရစ္လံုးေလးျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္သည္
ညီမေလးအား ရစ္လံုးေလးဟု ခ်စ္စႏိုးေခၚပါသည္။ ကြၽန္ေတာ့္အား
ႏြဲ႔ဆိုးဆိုးၿပီး ရစ္ေသာ အခါ မ်ားတြင္လည္း အင္မတန္
ခ်စ္စရာေကာင္း ေသာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ပါသည္။
" ကိုယ္ဟာ ညီမေလးရဲ႕ၾကယ္ျဖစ္ၿပီး ညီမေလးဟာ
ကိုယ့္ရဲ႕ေကာင္းကင္ျဖစ္တယ္" ကို ေျပာင္းၾကည့္မိသည္။
" ကိုယ္ဟာ ညီမေလးရဲ႕ ေကာင္းကင္ျဖစ္ၿပီး ညီမေလးဟာ
ကိုယ့္ရဲ႕ၾကယ္ ျဖစ္တယ္ " ။ ဘယ္သူက ၾကယ္ျဖစ္ၿဖစ္ ၊
ဘယ္သူက ေကာင္းကင္ ျဖစ္ျဖစ္ ၊ ခ်စ္ျခင္းတရားမ်ားျဖင့္
လိုက္ဖက္ လွပေသာ ညေလးျဖစ္ဖို႔သာ အဓိက က်သည္
မဟုတ္ပါလား။
၂။
ဆံႏြယ္ရွည္စႏၵယားသံေတြ ။ ဟုတ္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္၏ဘဝတြင္
ပထမဦးဆံုး ၾကားနာ ခဲ့ရေသာ စႏၵယားသံေတြ ျဖစ္သည္။
ကြၽန္ေတာ့္ႏွလံုးသားကို ဆံႏြယ္ရွည္မ်ားျဖင့္ တီးခတ္မိရာမွ
ထြက္ေပၚလာေသာ သံစဥ္မ်ားျဖစ္သည္ ။ "ဆံႏြယ္ရွည္
စႏၵယားသံေတြ" ဟု ကြၽန္ေတာ္ ဖြဲ႔ဆိုမိသည္။ ကြၽန္ေတာ္သာ
သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ျဖစ္ခဲ့လ်ွင္ ေခါင္းစဥ္ကို " ဆံႏြယ္ရွည္ စႏၵယားသံေတြ"
ဟု ေပးလိုက္မိမည္ထင္သည္။
မိသားစု ၊ အိမ္ႏွင့္ အျမဲလိုလို ေဝးကြာေနရၿပီး
ေလာကဓံတရားႏွင့္ အျမဲလိုလို ရင္ဆိုင္တိုက္ခိုက္ေနရေသာ
ကြၽန္ေတာ္၏ ဘဝစာမ်က္ႏွာမ်ားသည္ သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္
မေကာင္းလွပါ။ ေအာ္သံ ၊ ေတာေျခာက္သံ ေတြႏွင့္ ျပၫ့္ႏွက္ေနေသာ
ကြၽန္ေတာ့္ ရွင္သန္ျခင္းထဲကိုမွ ေမတၱာအရင္းခံျဖင့္ တလြင္လြင္စီးေမ်ာ
ပ်ံ့လြင့္လာေသာ " ဆံႏြယ္ရွည္ စႏၵယားသံေတြ"။ ကြၽန္ေတာ့္
ရင္ဥယ်ာဥ္မွာ ပန္းေတြ ေဖြးေဖြးလႈပ္ ပြင့္ကုန္သည္။
အေမွာင္ထုတို႔သည္ ထူးျခားဆန္းၾကယ္ျခင္းမ်ားျဖင့္ အစြမ္းကုန္
လင္းကုန္၏။ ဆံႏြယ္ရွည္ စႏၵရားသံတို႔ ထံ အခစားဝင္လာေသာ
ပန္းေပါင္းေထာင္ေသာင္းတို႔၏ ေျခသံကို ကြၽန္ေတာ္ ၾကားေနရသည္။
ကြၽန္ေတာ့္ႏွလံုးေသြးေၾကာ စမ္းေခ်ာင္းေလးထဲတြင္ ကူးခတ္ေနေသာ
ေရႊငါးေလးမွာ ဆံႏြယ္ရွည္ စႏၵယားသံေတြ ျဖစ္သည္။ ဆံႏြယ္ရွည္
စႏၵယားသံေတြဟာ ကြၽန္ေတာ္၏ ကမ႓ာဦးဂီတ ပင္ ျဖစ္သည္။
ၾကိဳး
.........
သံႀကိဳး
ေၾကးနန္းႀကိဳး၊ စတီးလ္ႀကိဳး
သံမဏိႀကိဳးေတြနဲ ့မွမဟုတ္ဘူး
က်စ္ဆံၿမီးေလးႏွစ္ေခ်ာင္းနဲ ့ခ်ည္ေႏွာင္ရင္လည္း
ခိုင္ျမဲပါတယ္ကြယ္
၃။
ဆန္္းၾကယ္ေသာ ကံတရားသည္ မည္သည့္အရပ္တြင္
ေနထိုင္ပါသနည္း။ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ ညီမေလး အၾကားတြင္
လ်ိွဳ႕ဝွက္ဆန္းၾကယ္စြာ ေနထိုင္ပါသည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ ေျဖပါမည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ၾကားတြင္ ပင္လယ္ႀကီးျခားသည္။
ကုန္းေျမျခားသည္။ ႏိုင္ငံျခားသည္။ ကီလိုမီတာေပါင္း ၂၇၀၀ ေက်ာ္
ျခားသည္။ သို႔ေသာ္ စိတ္ခ်င္း နီးသည္။ ႏွလံုးသားခ်င္းနီးသည္။
ညီမေလးသည္ စစ္ပြဲေတြကို ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေစခဲ့ေသာ ကမၻာေက်ာ္
ပုဂၢိဳလ္ႀကီး၏ ေမြးရပ္ေျမတြင္ ေနထိုင္သည္။ ညီမေလးသည္
ကြၽန္ေတာ္၏ စိတ္ႏွလံုးသားအား ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းမ်ားေပးေသာ
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနတ္သမီးျဖစ္သည္။ ညီမေလးသည္ ပန္းအကၡရာႏွင့္
ၿမိ့ဳကေလး၏ ေက်ာင္းေခါင္းေလာင္းထိုးသံေလးျဖစ္သည္။
ညီမေလးသည္ ၿမိ့ဳကေလး၏ က်က္သေရဂုဏ္ေဆာင္
အျဖဴအစိမ္းဝတ္ သစ္ပင္ေလး ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္
ထိုၿမိ့ဳသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္ေနမိသည္။ ထိုေက်ာင္းေခါင္းေလာင္း
ထိုးသံေလးတြင္ ကြၽန္ေတာ့္ႏွလံုးသားေလး တဆာဆာ ျမည္ေနျပီ။
ထို အျဖဴအစိမ္းဝတ္သစ္ပင္ေလးတြင္ ေတးဆိုေနေသာ
ငွက္ကေလးဟာ ကြၽန္ေတာ္ပင္ျဖစ္သည္။
တည္ရိွျခင္း
..............
သူစိမ္းေတြၾကားထဲ
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့အခ်ိန္...
ညီမေလးရဲ့ ေနရပ္လိပ္စာကို
Google map ထဲ ႐ိုက္ထည့္
Zoom ဆြဲၿပီး ႐ွာေဖြၾကည့္မိ....
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္လည္ေတြ ့ရိွ ....
၄။
ညီမေလးကို စတင္ေတြ႔ရိွသည့္ေန႔သည္ ညီမေလး၏ ေမြးေန႔တြင္ပင္
ျဖစ္သည္။ ညီမေလး၏ ေမြးေန ့တြင္ ကြၽန္ေတာ့္ခ်စ္ျခင္းေမတၲာမ်ား
ေမြးဖြားခဲ့ပံုမွာ ထူးဆန္းလွသည္။ပ်င္းရိေျခာက္ကပ္ဖြယ္ေန႔တစ္ေန႔တြင္
Facebook သံုးေနရင္း facebook friend တစ္ေယာက္မွ
ညီမေလးပံုကိုတင္ကာ ညီမေလးကို တက္ဂ္တြဲထားၿပီး ေမြးေန႔
ဆုေတာင္းထားသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ညီမေလးပံုကို ျမင္ျမင္ခ်င္း
အမ်ိဳးအမည္မသိေသာ ခံစားမႈတစ္ခုကို ခံစားလိုက္ရသည္။
ညီမေလးသည္ ျမန္မာဆန္ဆန္ေလးျဖင့္ သိမ္ေမြ႔စြာ လွပတင့္တယ္
ေနသည္။ အနည္းငယ္ၾကာျမင့္စြာ ကြၽန္ေတာ္ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။
မဆိုင္းမတြဘဲ ညီမေလး ကို add လုပ္လိုက္မိသည္။
Messenger မွ တဆင့္ ပုလဲကံုးမ်ားျဖင့္ တူေသာ ကြၽန္ေတာ္၏
ေမြးေန ့ဆုေတာင္းစကား အား ညီမေလးဆီ ေပးပို႔လိုက္သည္။
ထိုေမြးေန ့ဆုေတာင္း ပုလဲကံုးေလး ၊ သူမ၏ ေရႊလည္တိုင္ တြင္
စံျမန္းႏိုင္ပါေစ ဟု ကြၽန္ေတာ္ဆုေတာင္းမိသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ဆုေတာင္း
ျပၫ့္ဝခဲ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္၏ ေကာင္းကင္သည္ တိမ္မည္းတို႔
ကင္းစင္ကာ လမင္းဝင္းဝင္းပပျဖင့္ ၾကည္လင္ဝင္းပေနပံုမွာ
ကဗ်ာဆန္လွေပသည္။ ထို႔ေနာက္ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ ေရးျဖစ္ခဲ့သည္။
ခ်စ္ေမတၱာ
..............
ကိုယ့္ ဘ၀ရက္ကန္းစင္မွာ
ထူးထူးဆန္းဆန္း လာၿငိတြယ္ငင္ေနတဲ့
ညီမေလးရဲ႕ ေငြေသာ္တာ ခ်ည္မ်ွင္တန္းမ်ား....
ညတိုင္း လျပည့္...
ညတိုင္း လျပည့္....
ညတိုင္း လျပည့္.....
၅။
ညီမေလးသည္ သူမ၏ ေမြးရက္ လဆန္းတစ္ရက္ေန႔တြင္
ကြၽန္ေတာ့္အား ခ်စ္တယ္ ဟု အေျဖေပးခဲ့ပါသည္။ ထိုေန႔က
ကမၻာ့အေပ်ာ္ရႊင္ဆံုး လူသားသည္ ကြၽန္ေတာ္ ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။
ဘဝ၏ ႐ွင္သန္ျခင္းတို႔သည္လည္း အနက္အဓိပၸာယ္ပိုမို ျပည့္စံုလာ၏။
ကိုကို ဆိုေသာ ေခၚသံေလးသည္ ပ်ားရည္ျမစ္အျဖစ္ ကြၽန္ေတာ့္
ကိုယ္စိတ္ႏွလံုးသံုးပါးထဲသို႔ စီးဝင္ လာခဲ့သည္။ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္
တစ္ေယာက္အသံ တစ္ေယာက္ မၾကားရေသာ ေန႔ ဟူ၍ တစ္ရက္မ်ွ
မရိွခဲ့။သံေယာဇဥ္တို႔သည္ တလူလူ ႏြယ္တက္လာ၏။ ရင္ႏွင့္
မဆံ့ေတာ့၊ ေကာင္းကင္အျပည့္ ျဖစ္ေနၿပီ။ အလြမ္းတို႔သည္
ေတာအထပ္ထပ္ေတာင္အသြယ္သြယ္ကို လြယ္လြယ္ကူကူပင္
ျဖတ္ခဲ့ေလ၏။ ႏွင္းဆီ ရနံ႔တို႔သည္ ဆီးႏွင္းအထပ္ထပ္ကို
လြယ္လြယ္ကူကူပင္ ျဖတ္ခဲ့ေလ၏။
ႏွင္းဆီ
..........
ႏွင္းဆီေတာ့ ႏွင္းဆီ
အပင္မွာ မပြင့္ေသာ ႏွင္းဆီ
အေရာင္ျဖင့္ ေဖာ္ျပရန္ မလံုေလာက္ေသာ ႏွင္းဆီ
လက္ျဖင့္ ခူးဆြတ္၍ မရေသာ ႏွင္းဆီ
မ်က္လံုးျဖင့္ မျမင္နိုင္ေသာ ႏွင္းဆီ
ႏွင္းဆီေတာ့ ႏွင္းဆီ
မိုင္ေထာင္ခ်ီေဝးေနတာေတာင္
သူ႔ေမႊးရနံ ့ကို ဝင္သက္ထြက္သက္ေလးမွာ အျမဲ ရေန
ကြၽန္ေတာ္သည္ ညီမေလးအတြက္ ကဗ်ာေတြ ေရးျဖစ္ခဲ့သည္။
အထူးသျဖင့္ ခ်စ္သူျဖစ္ခဲ့ၾကသည့္ သူမ၏ ေမြးရက္ လဆန္း
တစ္ရက္ေန႔ ေရာက္တိုင္း အမွတ္တရ အေနျဖင့္ ကြၽန္ေတာ့္
ႏွလံုးသားနန္းေတာ္ထက္တြင္ စံျမန္းေနေသာ အခ်စ္ဘုရင္မေလးအား
ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္ ဆက္သျဖစ္ေလ့ရိွသည္။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ အခ်စ္
ဘုရင္မေလးသည္ ကြၽန္ေတာ့္အား အနမ္းပြင့္ေလး တစ္ပြင့္
ေပးသနားေတာ္မူသည္။ သူမအတြက္ ကြၽန္ေတာ္ ေရးခဲ့ေသာ
" ကိုယ့္အသက္ဓာတ္ကို ညီမေလးဖက္နဲ႔ ထုပ္ထားမိတဲ့ ေန႔ေတြ "
ဆိုေသာ ကဗ်ာ အိုင္ဒီယာမဂၢဇင္းမွာပါလာသည္။ ကြၽန္ေတာ္
ေပ်ာ္သည္။ သူမလည္း ေပ်ာ္သည္။ အဲဒီတုန္းက အနမ္းပြင့္ေလးေတြ
ပိုမို ေပးသနားေတာ္ မူခဲ့ေလသည္။
၆၊
ခိုင္ခန္႔ေတာင့္တင္းေသာ ေဝးကြာျခင္းေက်ာက္ေဆာင္တို႔မည္သည္
အခ်ိန္တန္လ်ွင္ ခ်စ္ျခင္းတရားေရလိိႈင္းမ်ား၏ေအာက္တြင္ ၿပိဳက်
ကုန္စျမဲ ျဖစ္သည္၊၊ ကီလိုမီတာေပါင္း ၂၀၀၀ေက်ာ္ကို စိတ္ေပါ့ပါးစြာ
ကြၽန္ေတာ္ ပ်ံသန္းခဲ့၏။
ညီမေလးႏွင့္ ပထမဦးဆုံး ခ်ိန္းေတြ႔ေသာ ေန႔ကေလးသည္
ကြၽန္ေတာ္၏ ဘဝတစ္သက္တာ တြင္ အျမဲအမွတ္ရေနမည့္
ရင္ခုန္စိတ္လႈပ္႐ွားဖြယ္ေန႔ေလး တစ္ေန႔ျဖစ္သည္။ မိုးတြင္း
ျဖစ္ေနေသာ္လည္း မိုးေလကင္းစင္ျပီး ေနသာေနခဲ့သည္။
လွည္းတန္းစင္တာေ႐ွ႕တြင္ အျဖဴေရာင္နတ္သမီးေလးတစ္ပါးအား
အ႐ွင္လတ္လတ္ေတြ႔လိုက္ရသည့္ အခိုက္အတန႔္ သည္
႐ူးေလာက္စရာပင္၊၊ သီဝိမင္းကို ကိုယ္ခ်င္းစာသြားမိသည္။
ရင္ဘတ္ထဲ၌ ၿမိ့ဳပတ္ရထား ခုတ္ေမာင္း ဥဩစြဲေနသည္။
ကြၽန္ေတာ္၏ ေ႐ွ႕ေမွာက္တြင္ ကြၽန္ေတာ္၏ ခ်စ္လွစြာေသာ
အျဖဴအစိမ္းဝင္သစ္ပင္ေလး ၊ ကြၽန္ေတာ္၏ ျမတ္ႏိုးလွပါေသာ
ညီမေလး ၊ ကြၽန္ေတာ္၏ တန္ဖိုးထားရပါေသာ ရစ္လံုးေလး။
သူမ၏ အျပံဳးေအာက္တြင္ ကြၽန္ေတာ့္ႏွလံုးသားေလး ခမ်ွာ
ဖားကေလးတစ္ေကာင္လို ခုန္ေပါက္ ခုန္ေပါက္ ျဖစ္ေနသည္။
ညီမေလး ဝတ္ဆင္ထားေသာ အျဖဴေရာင္ ဝမ္းဆက္ကေလး
ေပၚတြင္ ပန္းႏြယ္ ပန္းခက္ ပန္းပြင့္ေလးမ်ားျဖင့္ အလြန္လွပေနသည္။
ထို ပန္းႏြယ္ ပန္းခက္ ပန္းပြင့္မ်ား အနီးတြင္ လိပ္ျပာကေလးေတြ
ပ်ံဝဲေနသည္။ ထို လိပ္ျပာကေလးေတြသည္ ကြၽန္ေတာ္ ျဖစ္ေန၏။
႐ွည္လ်ားနက္ေမွာင္ေသာ ဆံႏြယ္႐ွည္မ်ားသည္ ကြၽန္ေတာ့္
ႏွလံုးသားအား လာေရာက္တီးခတ္ေနသည္။ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္
ညီမေလးၾကားတြင္ ဆံႏြယ္႐ွည္စႏၵယားသံေတြ လြင့္ပ်ံေနသည္။
ပ်ားပန္းခတ္ေနေသာ လူအုပ္ၾကားထဲတြင္ ကိုယ့္ကိုယ္ ေပ်ာက္ဆံုး
မေနေတာ့ပါ။ အနားတြင္ ညီမေလး ရိွေနၿပီး ညီမေလးဆီတြင္
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေတြ႔ရိွေနရၿပီျဖစ္သည္။ ၿမိ့ဳျပ၏ ဇာတ္တြင္
ျဖတ္ေလ်ွာက္ အဆင့္မ်ွ သာ ျဖစ္ေသာ္လည္း စြယ္ေတာ္ရြက္လို
အိပ္မက္ တစ္ဝက္စီ ဆက္ထားေသာ ကြၽန္ေတာ္ တို႔ႏွစ္ေယာက္၏
ဇာတ္တြင္မူ ကြၽန္ေတာ္က မင္းသားျဖစ္ၿပီး ညီမေလးက
မင္းသမီးေလး ျဖစ္သည္။ လွည္းတန္း ခံုးေက်ာ္တံတား၏ ေအာက္တြင္
ေခတ္ႀကီးသည္ အဟုန္ျဖင့္ ျဖတ္စီးေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။
လွည္းတန္း ခံုးေက်ာ္တံတား၏ အေပၚတြင္ အဟုန္ျဖင့္ ျဖတ္စီ
းေနသည္မွာလည္း ေခတ္ႀကီးပင္ ျဖစ္သည္။ ညီမေလး လက္ကို
တစ္ဘဝလံုးစာအတြက္ ေႏြးေထြးေအးျမစြာ ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။
ကံတရားသည္ အျမဲတမ္းမခါးပါ။ မီးပြိဳင့္သည္ အျမဲတမ္း မနီပါ။
လမ္းျဖတ္ကူးျခင္း
......................
သူမ လက္ကေလးကို ဆုပ္ကိုင္ၿပီး
လမ္းျဖတ္ကူးတဲ့အခါ
ေသျခင္းတရား ဝင္လာႏိုင္တဲ့ဘက္မွာ
ကြၽန္ေတာ္ ေနတယ္
ညီမေလးေရ
ကိုယ္တို႔ ကူးျဖတ္ေနတဲ့ေခတ္ကာလ က
အေမာင္းၾကမ္းတယ္ေလ
၇။
ပထမဦးဆံုး အတူ သြားခဲ့သည့္ေနရာက ေလးဆူဓာတ္ပံုေရႊတီဂံု။
ဘုရားသြားေက်ာင္းတက္ ႐ိုးေျမက် ေပါင္းဖက္ခ်င္ေသာ ဆႏၵ တို႔
သူ႔အလိုလို ျဖစ္တည္လာသည္။ ၾကာပန္းခိုင္ေလး ႏွစ္ခိုင္ကို
ဝယ္လိုက္သည္။ ဖိနပ္ထည့္ေသာအိတ္ေလးထဲတြင္ ဖိနပ္ေလးႏွစ္ရံ
ေရစက္စံုသြားၾကသည္။ ထိုဖိနပ္အိတ္ေလးကို ကြၽန္ေတာ့္ဆီမွ
အတင္းလုကိုင္ေနေသာ ညီမေလးကို ၾကည့္ၿပီး ေမတၱာတရားေတြ
ပင္လံုးၫြတ္ပြင့္ကုန္မိသည္။ ေစာင္းတန္း၏ ေလွကားထစ္မ်ားကို
ႏွစ္ေယာက္အတူ မေမာစတမ္းတက္ရသည္မွာ ၾကည္ႏူးဖြယ္
အတိ ျဖစ္သည္။ ညီမေလးသည္ ကြၽန္ေတာ္၏ လက္ကို ဆုပ္ကိုင္
ထားသည္။ ေရႊတီဂံုေစတီေတာ္ျမတ္ႀကီးအား ေရႊသကၤန္းကပ္လႉ
ခဲ့သည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ဘဝခ်င္းပိုမို နီးကပ္
သြားသည္ဟု ခံစားရသည္။
သမုဒယသစၥာ
..................
ပုထုဇဥ္ ပီပီ
ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ လက္ဖဝါးေလးကို မျဖည္ခ်င္ဘူး
ျခစ္ျခစ္ေတာက္ပူေနတဲ့ ေနေရာင္ေအာက္
ေအးခ်မ္းေနတဲ့ စိတ္ကေလးႏွစ္ခုရဲ႕ထိခတ္မႈ
ဘုရားေစာင္းတန္းေပၚ အတူတက္ခဲ့တဲ့ ေျခလွမ္းနွစ္စံုဟာ
တစ္ေယာက္ဘဝထဲ တစ္ေယာက္ဝင္ေရာက္လာတဲ့
ေျခလွမ္းေတြ ျဖစ္ခဲ့
ရင္ျပင္ေတာ္မွာ
ဆည္းလည္းလြင္လြင္နဲ ့အတူ
ၾကည္နူးမႈ အတိနဲ ့ျမည္ေနတဲ့ ရင္ခုန္သံမ်ား
ၾကာပန္းခိုင္ေလး ႏွစ္ခိုင္ကို
တစ္ခိုင္တည္းျဖစ္ေအာင္ ေပါင္း
ေတာင္းမိတဲ့ဆုကလည္း ထပ္တူက်
ဘုရားသြားေက်ာင္းတက္
႐ိုးေျမက်ေပါင္းဖက္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵျမစ္ကေလး
မရပ္စတမ္း စီးဆင္း
၇။
သည္လိုႏွင့္...
ကြၽန္ေတာ္သည္ အျဖဴအစိမ္းဝတ္ သစ္ပင္ေလး ဖတ္ဖို႔ ေခါင္းစဥ္
ေအာက္တြင္ ေခါင္းစဥ္ငယ္ေလးမ်ားခြဲကာ အျဖဴအစိမ္းဝတ္
သစ္ပင္ေလးအတြက္ ကဗ်ာေလးေတြ ေရးခဲ့သည္မွာ အပုဒ္ ၅၀
တိတိ ရိွေနခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ ထိုကဗ်ာမ်ားသည္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာသီးသန္႔
ကဗ်ာ မ်ားျဖစ္သည္။ အသည္းကြဲ ကဗ်ာမ်ား လံုးဝ မပါဝင္ပါ။
ထိုကဗ်ာေလးေတြကို ကဗ်ာစာအုပ္ အျဖစ္ စုစည္းပံုႏွိပ္မည္။
အျဖဴအစိမ္းဝတ္ သစ္ပင္ေလး ဖတ္ဖို႔ အခ်စ္ကဗ်ာမ်ား ဟု
နာမည္ေပးမည္။ ကြၽန္ေတာ္ ႏွင့္ ညီမေလးတို႔ မဂၤလာေဆာင္ သို႔
တက္ေရာက္လာေသာ ဧည့္ပရိသတ္မ်ားကို ေမတၱာလက္ေဆာင္
ေပးေဝ သြားမည္ ျဖစ္သည္။
ေ႐ွးေရစက္
................
ေရစက္ေလးတစ္စက္ နဲ ့
ေရစက္ေလးတစ္စက္ ေပါင္းရင္
ေရစက္ေလးတစ္စက္ပဲရ သတဲ့
ဆိုပါစို႔
ကိုယ္ကလည္း ေရစက္ေလးတစ္စက္
ညီမေလးကလည္း ေရစက္ေလးတစ္စက္
အဲဒီ ေရစက္ေလးႏွစ္စက္ကို
ေရစက္ေလးတစ္စက္ တည္းျဖစ္ေအာင္
ေပါင္းၾကည့္ရေအာင္ေနာ္
ဘနဲ႔ ဝ ၾကားထဲသို႔ တည့္မတ္စြာ က် ေရာက္လာေသာ
ေ႐ွးေရစက္ တို႔သည္ လူ႔ေလာကအား အလွဆင္သူမ်ား ျဖစ္ေလ၏။
ကမၻာႀကီးတြင္ ေပ်ာ္ရႊင္ ၾကည္ႏူးမႈတို႔ျဖင့္ သိမ္းေသာ ဇာတ္သိမ္းမ်ား၊
မ်ားမ်ားစားစား ရိွလာေစခ်င္မိပါသည္။
လင္းလက္တာရာ
10.10.19
ဂ်ဳိဟိုးၿမိဳ႕က မ်က္ရည္မိုး
(၁)
ဘယ္ႏွႀကိမ္ေျမာက္ ေခၚေနမိတယ္ဆိုတာ သူ မသိေတာ့။
ေတာက္တစ္ခ်က္ကို ခပ္ျပင္းျပင္းေခါက္လိုက္ၿပီး ဖုန္းကို အိပ္ရာေပၚ ပစ္ေပါက္
လိုက္မိတဲ့ အထိ။
" မင္းေနာင္ ရာ...မင္းကို ငါ အႀကိမ္ႀကိမ္ တားခဲ့ရက္နဲ႔... "
အံႀကိတ္ထားတဲ့ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းတစ္စံုဆီမွ ၾကိတ္မႏိုင္ခဲမရ
ထြက္က်လာတဲ့စကား။ သူငယ္ခ်င္းအတြက္ စိုးရိမ္ေသာကေတြက သူ႕ရင္ထဲမွာ
ဒီေရေတြလို တလိပ္လိပ္။
ဒီခရီးၾကမ္းကို မေလွ်ာက္လွမ္းခင္အထိ မင္းေနာင္ကို
သူ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေျဖာင္းဖ် နားခ် တားျမစ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္
ျပတ္သားၿမဲခိုင္တဲ့ မင္းေနာင္ရဲ႕သံမဏိစိတ္ဓာတ္ေတြကိုေတာ့
အရည္ေပ်ာ္က်သြားေအာင္ သူ မစြမ္းသာခဲ့။
" မင္းေစတနာကို ငါနားလည္ပါတယ္ သိန္းေဇာ္။ ဒါေပမယ့္ ငါ့ဘဝက
က်ဥ္းထဲၾကပ္ထဲေရာက္ေနၿပီ။ ငါ စြန္႔စားမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ ဂ်ဴးဂ်ဴးမွာ ကိုယ္ဝန္ရိွေနၿပီ။
ငါတို႔ ရင္ေသြးေလးကို ငါတို႔ မဖ်က္စီး ပစ္ခ်င္ဘူးကြာ။ ငါ ဘာလုပ္ရမလဲ။
ငါ့မွာ ေငြလိုေနၿပီ။ ေငြရရင္ ငါနဲ႔ ဂ်ဴးဂ်ဴး ျမန္မာျပည္ ျပန္မယ္။ ဂ်ဴးဂ်ဴးကို
မိသားဖသားပီပီ ေတာင္းရမ္း လက္ထပ္ယူမယ္။ သူ႕ကို မ်က္ႏွာ မငယ္ေစခ်င္ဘူး။
တစ္ေခါက္တည္းပါကြာ။ ရမယ့္ ပိုက္ဆံက ၿမိဳးၿမိဳးျမက္ျမက္ ကြ။ ပစၥည္းကို
သူတို႔ ပို႔ခိုင္းတဲ့ေနရာေရာက္ေအာင္ ပို႔ေပးႏိုင္ရင္ ငါ့တာဝန္ၿပီးၿပီ။ ငါ့အတြက္
သိပ္ၿပီး စိတ္ပူ မေနပါနဲ႔ကြာ "
မင္းေနာင္ရဲ႕ စကားသံေတြက alarm တစ္ခုလို
သူ႕နားထဲမွာ ထပ္တလဲလဲ ျမည္ေနတယ္။ ယူက်ံဳးမရျခင္းေတြသာ ေႏြရဲ႕
သစ္ရြက္ေႂကြေတြလို တေျဖာေျဖာ။
မေလးရွားကို စၿပီးေျခခ် ကတည္းက မင္းေနာင္နဲ႔သူက
ရဲေဖာ္ရဲဖက္၊ တစ္ခရီးတည္းသြား တစ္အိုးတည္းစား အိုးစားဖက္ေတြ။
အဆင္မေျပမႈ ဧရိယာထဲမွာ ႐ုန္းကန္ရွင္သန္ခဲ့တဲ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘာပဲလုပ္လုပ္
စိတ္တူကိုယ္တူ ရင္ဘတ္ခ်င္းတူခဲ့ၾကတယ္။ ေအးဂ်င့္ရဲ႕အလိမ္အညာေတြ နဲ႔
အၿမီးက်က္အၿမီးစား ေခါင္းက်က္ေခါင္းစား ဗ်ဴဟာေတြကို မခံရက္ႏိုင္ေတာ့တဲ့
အဆံုး ၊ ျပည္ပအလုပ္သမားေတြရဲ႕လုပ္အားကို ႀကံရည္ညႇစ္သလို ညႇစ္ေနတဲ့
စက္႐ံုကေန လြတ္ေအာင္ေျပးခဲ့ၾကေတာ့လည္း အတူတူ။
အိုဗာစေတးဘဝ ေရာက္ခဲ့ၾကေတာ့လည္း ေက်ာခ်င္းကပ္
လက္ခ်င္းဆက္၊ အိပ္မက္ေတြ အေရာင္အေသြး အတူတူ။ အလုပ္ေတြ ေျပာင္းရင္း
ေရႊ ့ရင္း၊ ေရႊျမန္မာေတြေပါတဲ့ ဂ်ဳိဟိုးဘာ႐ူးၿမိဳ႕ကို ေရာက္ေတာ့ ဂ်ဴးဂ်ဴးနဲ႔ မင္းေနာင္ကို
ျမားနတ္ေမာင္က ဆံုဖက္ေပးခဲ့တယ္။ လြတ္လပ္ျခင္းနယ္နိမိတ္ထဲမွာပဲ
" living together " ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္
ခိုဝင္ေရာက္ရိွခဲ့ၾကတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ဂ်ဴးဂ်ဴးမွာ မဖံုးႏိုင္မဖိႏိုင္ အေျခအေနကို ေရာက္လာတယ္။
အလုပ္က မေကာင္း၊ လက္ထဲမွာလည္း စုမိေဆာင္းမိတာ မရိွ၊ ရရစားစားဝါးဝါးၿမိဳၿမိဳ
ျဖတ္သန္းေနရတဲ့ ကာလမွာမို႔ ဒီအခက္အခဲေတြကို ေျဖရွင္းဖို႔ ဒီလမ္းကိုပဲ မင္းေနာင္
ရဲရဲႀကီး ေရြးခ်ယ္လိုက္တာ။ ဒီမွာ အေနၾကာေနၿပီး ျဖစ္တဲ့ ျမန္မာအစ္ကိုႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕
ဆက္သြယ္ေပးမႈကတဆင့္ ဒီအလုပ္ကို သူ ရရိွခဲ့တာ။ ကံၾကမၼာကေတာ့
မ်က္ႏွာသာမေပး ၊ ပက္ၾကမ္းတိုက္တယ္။ မင္းေနာင္ရဲ႕စြန္႔စားမႈကို တစ္ရႉးတစ္ရြက္လို
ဆြဲစုတ္လံုးေခ်ပစ္လိုက္တယ္။
" ငါ့ကို ရဲေတြ ဆြဲသြားၿပီ သိန္းေဇာ္ "
တိုေတာင္းလြန္းလွတဲ့ အရးေပၚဖုန္းတစ္ေကာလ္နဲ႔ ဆက္သြယ္မႈ
ဧရိယာျပင္ပကို ေရာက္ရိွသြားတဲ့ မင္းေနာင္။ ဘာသတင္း ဘာအစအနမွ
ေျခရာေကာက္လို႔ မရေတာ့။ ကံဇာတ္ဆရာ လွန္ျပလိုက္တဲ့ ေမွာက္ထားတဲ့
ဖဲတစ္ခ်ပ္ဟာ ဘာျဖစ္လို႔မ်ား မင္းျဖစ္ေနရတာလဲ မင္းေနာင္ရယ္။
(၂)
" ေသခ်င္တာပဲ သိေတာ့တယ္ ဟာ "
အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္ျဖစ္ေနတဲ့ စိတ္ ၊ ဆို႔နစ္အက္ကြဲ ႏြမ္းခ်ိတုန္ခါေနတဲ့အသံ။
ငိုရလြန္းလို႔ မို႔အစ္ေနတဲ့ သူမရဲ႕ပါးျပင္ထက္မွာ တလိမ့္လိမ့္ေႂကြက် လိမ့္ဆင္းေနတဲ့
မ်က္ရည္မိုးပုလဲေတြ။
မ်က္ရည္ဆိုတာ အပူဓာတ္တစ္မ်ဳိးပါပဲ။ အခု... အဲဒီအပူေတြက
သူ႕ရင္ဘတ္ထဲကို ေရတံခြန္တစ္လံုးလို တဟုန္ထိုးစီးဆင္း ဝင္ေရာက္လာတယ္။
ကိုယ္ခ်င္းစာတရား၊ ဂ႐ုဏာတရားေတြက ထိလြယ္ရွလြယ္ သူ႕ႏွလံုးသားရဲ႕
ဗဟိုတည့္တည့္မွာ လိႈင္းထန္လို႔။ သူမ သာ သူ႕ညီမေလး ဆိုရင္... ။ အေတြးနဲ႔တင္
သူ ဖတ္ဖတ္ေမာေနၿပီ။
" အဓိပၸာယ္မရိွတာေတြ ဘာလို႔ေျပာေနရတာလဲ ဂ်ဴးဂ်ဴးရယ္။
မွားယြင္းတဲ့အေတြးေတြကို အခု ခ်က္ခ်င္း ေမာင္းထုတ္ လိုက္စမ္းပါ။
ျပီးခဲ့တာေတြလည္း ၿပီးခဲ့ၿပီပဲ။ အနာဂတ္မွာ ဘယ္လို ေကာင္းေအာင္ ရွင္သန္ရမလဲ
ဆိုတာက ပိုၿပီး အေရးႀကီးပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ နင့္မွာက နင္တစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္ဘူး။
လူ႕ေလာကထဲကို မၾကာခင္ ေရာက္လာေတာ့မယ့္ နင့္ရင္ေသြးေလးကိုေရာ
နင္ထည့္မတြက္ေတာ့ဘူးလား "
မ်က္ရည္စက္ေတြ ေပက်ံေနတဲ့ သူမရဲ႕လက္တစ္စံုက
သူမရဲ႕ ဝမ္းဗိုက္စူစူေလးေပၚ အလိုလိုေရာက္သြားတယ္။ ေဖ်ာ့ေတာ့ေနတဲ့
သူမ မ်က္ႏွာေပၚ မိႈင္းညိႇဳ႕ရီေမွာင္ေနတဲ့ တိမ္စိုင္တိမ္ခဲေတြ ပိုၿပီး အံု႔ဆိုင္းလာသလို။
ဘာစကားမွ် အံထြက္မလာေလာက္ေအာင္ သူမအသံေတြ တစ္ဆို႔လို႔။
" နင္ ဘယ္ေလာက္ေၾကကြဲ ထိခိုက္ေနမယ္ ဆိုတာ ငါစာနာ
နားလည္ပါတယ္ ဂ်ဴးဂ်ဴးရယ္။ ျဖစ္လာတဲ့ ျပႆနာ၊ ေရာက္လာတဲ့ ဒုကၡ ကို
နင္ဘာလို႔ လက္ေျမႇာက္ဒူးေထာက္ေပးခ်င္ေနရတာလဲ။ အေမွာင္ကို က်ိန္ဆဲ
ေနမယ့္အစား ဖေယာင္းတိုင္ကို ထြန္းလိုက္စမ္းပါ။ တို႔ လူသားေတြဟာ ေလာကဓံရဲ႕
ကစားေဖာ္ကစားဖက္ေတြပါဟာ။ ေလာကဓံက ကိုယ့္ကိုေမာင္းထုတ္ရင္ ကိုယ္ကလည္း
ေလာကဓံကို ျပန္ေမာင္းထုတ္ႏိုင္ရမယ္ေလ။ နင္ ႀကံ႕ႀကံ႕ခံစမ္းပါ။
နင့္ရင္ေသြးေလးအတြက္... "
သူ႕အသံေတြလည္း တိမ္ျမႇဳပ္နစ္ဝင္သြားတယ္။ သူမကေတာ့
တ႐ံႈ႕႐ံႈ႕႐ိႈက္ငင္ေနဆဲ။ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္း ဆိုသလိုမ်ဳိး သူမ အသံေတြရဲရင့္၊
သူမ လက္သီးေတြ က်စ္လစ္ေစခ်င္ေနမိတာ သူ႕ရဲ႕ဆႏၵ အမွန္ပါ။
အျပင္မွာေတာ့ မိုးခ်ဳန္းသံေတြနဲ႔အတူ လွ်ပ္စီးေတြ တဖ်ပ္ဖ်ပ္
လက္ေနတယ္။ ဒီေျမဒီေရရဲ႕မိုးဟာ မၾကာခင္ အၿငိႇဳးႀကီးႀကီးနဲ႔ ရြာေတာ့မယ္ဆိုတာ
သူ သိလိုက္ၿပီ။
(၃)
အိပ္မရျခင္းက သူ႕ကို တေစၧတစ္ေကာင္လို ေျခာက္လွန္႔ေနၿပီး
ေခြးအေတြလို ကိုက္ဆြဲေနတယ္။ ခပ္လွမ္းလွမ္း ကားလမ္းမဆီမွ အေရးေပၚ
ဥဩဆြဲသြားသံ ၾကားရတယ္။ သူ႕အေတြးထဲမွာလည္း မင္းေနာင္အတြက္
အေရးေပၚဥဩဆြဲသံေတြ ဆူညံပြက္ေလာ႐ိုက္ေနရဲ႕။
ဒုကၡဝဲဂယက္ႀကီးထဲ နစ္ျမဳပ္သြားတဲ့ မင္းေနာင္ရဲ႕ပံုရိပ္ေတြက
သူ႕ရင္ထဲမွာ ဆို႔ဆို႔နင့္နင့္။ ခုေလာက္ဆို နံရံေတြၾကားမွာ စိတ္ဓာတ္ေတြ
ပ်က္ျပားေနမယ့္ သူငယ္ခ်င္း။ ဂ်ဴးဂ်ဴး နဲ႔ ရင္ေသြးေလးအတြက္ စိတ္မခ်ျခင္းေတြနဲ႔
အိပ္မက္ဆိုးေတြ မက္ေနမယ့္ သူငယ္ခ်င္း။ တစ္ခုေပးမွ တစ္ခုရတဲ့ ကမာၻႀကီးမွာ
တစ္ခုမွ မရဘဲ ဘဝတစ္ခုလံုး ထိုးေပးလိုက္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္း။ အဲဒီ အေမွာင္နံရံေတြ
ၾကားကေန သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူကို သူ ဘယ္လို ဆြဲထုတ္ကယ္တင္ေပးရမလဲ။
တန္ခိုးရွင္မဟုတ္တဲ့ သူ႕အဖို႔ ေၾကကြဲဝမ္းနည္း ယူက်ံဳးမရျခင္းေတြသာ
အတားအဆီးမရိွ။ ဒီႏိုင္ငံရဲ႕ မူးယစ္ေဆးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အျပစ္ဒဏ္အေၾကာင္း
ေတြးၾကည့္မိလိုက္ေတာ့ သူ အသက္႐ႉေတြပါ ၾကပ္သြားတယ္။
ၿပီးေတာ့ ရြက္ပ်က္တက္က်ဳိးၿပီး ကမ္းမဲ့ေလွတစ္စင္းလို
ကူရာမဲ့ ျဖစ္ေနတဲ့ ဂ်ဴးဂ်ဴးရဲ႕အနာဂတ္။ မင္းေနာင္ ရဲ႕လက္တစ္စုံ ကို အားကိုးရာ
မွတ္ၿပီး ဘဝတစ္ခုလံုး ပံုအပ္ခဲ့တဲ့ သူမ။ အခ်စ္ဆိုတဲ့ ဝါက်တစ္ေၾကာင္းကို ေနရာမွန္
သဒၵါမွန္ေအာင္ မတည္ေဆာက္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ သူမ။ ခုေတာ့... ကံၾကမၼာရဲ႕
သံခြာခါးခါးေအာက္မွာ မ႐ႉႏိုင္မကယ္ႏိုင္ ျဖစ္ေနရတဲ့ အေျခအေန။
ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္သလို မ်က္ႏွာလႊဲ ပစ္လိုက္ဖို႔ သူ႕မွာ ခြန္အားမရိွတာ အမွန္။ ေရွ႕ေရးကို
ေတြးၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူမ အတြက္ သူ႕ရင္ဘတ္ေတြ ေလးလံလို႔။
ေနာက္ၿပီး... ဟိုတစ္ေန႔က ဖုန္းထဲကေန အေမာတေကာ
မွာၾကားလိုက္တဲ့ အေမ့ရဲ႕ အေမာေတြ...။
" ဒီလ ပိုက္ဆံလႊဲလိုက္ဦးေနာ္ သား။ အိမ္က ဒီႏွစ္ ျပင္မွ
ျဖစ္ေတာ့မွာ။ မင္းအေဖက က်န္းမာေရး သိပ္မေကာင္းဘူး။ မင္းညီမေလးရဲ႕
သင္တန္းစရိတ္ကလည္း ရိွေသးတယ္"
ယိမ္းထိုး ယိုင္နဲ႔ေနတဲ့ သူ႕မိသားစုအေၾကာင္းကိုလည္း
သူအသိဆံုး။ အတိုးနဲ႔ ဆြဲလာခဲ့တဲ့ ပိုက္ဆံေတြက ေက်တာ သိပ္မၾကာေသး။
၂ ႏွစ္ဆိုတဲ့ ကာလတစ္ခုမွာ သူေပးဆပ္ခဲ့တာေတြက မနည္း။ ေငြေတြ၊ အခ်ိန္ေတြ၊
ခြန္အားေတြ၊ စိတ္ပင္ပန္းမႈေတြ၊ အႏၲရာယ္ေတြ၊ အိမ္လြမ္းနာေတြ၊
လူ႕ေအာက္ပိျခင္းေတြ။ ေထာင္ေခ်ာက္ကမ္းပါးနား လွမ္းေလွ်ာက္ေနရတဲ့
အိုဗာစေတးသမားေလ။ ေႁမြတြင္းနဲ႔ ေငြတြင္း အခ်ိန္မေရြး မွားယြင္းႏိႈက္မိႏိုင္တဲ့
အေျခအေနေတြနဲ႔။
သူႀကိဳးစားပို႔ခဲ့တဲ့ ေငြေၾကးေတြက ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံ
မေကာင္းတဲ့ သူ႕မိသားစုေလးအတြက္ ရရစားစားဝါးဝါးၿမိဳၿမိဳထက္ မပိုခဲ့။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီျမစ္နဲ႔ဒီလိႈင္းေတြကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့ၿပီးၿပီမို႔ သူ ရဲရဲႀကီး ျဖတ္ကူး႐ံုမွတပါး....။
ဒါတင္မကေသး။ သူ႕ႏွလံုးသားရဲ႕အနက္႐ိႈင္းဆံုးေနရာကေန
ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးနဲ႔ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ခ်စ္မက္ရတဲ့ ခ်စ္သူ ခိုင္။ ေရျခားေျမျခားအလြမ္းေတြကို
ထမ္းပိုးရင္း သူ႕ျပည္ေတာ္ျပန္လမ္းကို အေမွ်ာ္ပန္းေတြနဲ႔ ေစာင့္ႀကိဳေနရွာတဲ့ ခ်စ္သူ ခိုင္။
" ခိုင့္ ဘဝရဲ႕တစ္ဦးတည္းေသာ လက္တြဲေဖာ္ဟာ ကိုပါ။
ကို႔ကိုပဲ ခိုင္ လက္ထပ္မယ္။ ပိုက္ဆံ ကို ႀကိဳးစားစုၿပီး အျမန္ျပန္လာခဲ့ေနာ္ "
ခိုင့္စကားသံေတြက သူ႕ႏွလံုးသည္းပြတ္မွာ ပဲ့တင္အထပ္ထပ္။
ဘယ္သူမဆို ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူနဲ႔သာ လက္တြဲလိုၾကတာခ်ည္းပဲ။ သူလည္း
အဲဒီလူေတြထဲက လူတစ္ေယာက္ပါ။ ပုထုဇဥ္ပီပီ ခိုင့္ကိုပဲ သူ လက္ထပ္မယ္။
စိတ္ကူးယဥ္ရတာ လြယ္သေလာက္ လက္ေတြ႕ဟာ ခက္ခဲနက္နဲတယ္ဆိုတာ
သူ႕ဦးေႏွာက္က သင္ပုန္းေၾကၿပီးသား။ ဒီလို ေသာကညနက္ႀကီးမွာ
သူ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္တာ တရားနည္းလမ္းေတာ့ က်ပါတယ္ေလ။
(၄)
သူ ေတာ္ေတာ္ တင္းသြားတယ္။ သူေဌးက မင္းေနာင္ ရဲ႕
လစာ ကို ေရွာေရွာ႐ႉ႐ႉ မေပး။ တစ္လမျပည့္လို႔ ဆိုၿပီး ညစ္တယ္။ လူတစ္ေယာက္လံုး
ဒုကၡအတိ ေရာက္ေနတာေတာင္ ဂ႐ုဏာတရားမထားႏိုင္တဲ့ လူ။ အက်ဳိးသင့္
အေၾကာင္းသင့္ ခပ္မာမာ ၾကမ္းျပေတာ့မွ ရက္ ၂၀ ခ ထုတ္ေပးတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္းေနာင္ရဲ႕လုပ္အားခ ကိုေတာ့ ဂ်ဴးဂ်ဴး လက္ထဲကို တစ္ျပားမက်န္
အပ္ရမယ္။ ဂ်ဴးဂ်ဴး မွာက ေရွ ့ေလွ်ာက္ ေငြလိုေတာ့မွာ မဟုတ္လား။
အခန္းထဲဝင္လိုက္ေတာ့... သူ႕မ်က္လံုးေတြ ျပာထြက္သြားတယ္။
ထင္မွတ္မထားတဲ့ ျမင္ကြင္း။ လက္ႏွစ္ဖက္က ႀကိဳးကြင္းကို ကိုင္ထားၿပီး ထိုင္ခံုေပၚမွာ
ရပ္ေနတဲ့ အေနအထားနဲ႔ ဂ်ဴးဂ်ဴး။ သူ အလ်င္အျမန္ေျပးၿပီး တားဆီးလိုက္ရတယ္။
သူ အခ်ိန္မီေရာက္လာလို႔ေပါ့။ ေနာက္က်မွသာ ေရာက္လာခဲ့ရင္ မေတြးရဲစရာ။
" မိုက္လွခ်ည္လား ဂ်ဴးဂ်ဴး ရာ။ လူ႕အသက္တစ္ေခ်ာင္းဆိုတာ
ရခဲတယ္ကြ။ အခု... နင့္ လုပ္ရပ္က အသက္ ႏွစ္ေခ်ာင္း "
အသားကုန္ေအာ္ဟစ္ေငါက္ငမ္းလိုက္တဲ့ သူ ့အသံေနာက္မွာ
သူမ အထိမ္းအကြပ္မရိွ ငို ခ် လိုက္တယ္။ အိပ္ေရးပ်က္လို႔ ညိဳနက္ခ်ဳိင့္ဝင္ေနတဲ့
မ်က္ဝန္း။ မ်က္ရည္က်ရလြန္းလို႔ က်ိန္းစပ္နီျမန္းေနတဲ့ မ်က္လံုး။ ရဲဝံ့ျခင္း၊
ယံုၾကည္ျခင္း၊ လတ္ဆတ္ျခင္းေတြ ေပ်ာက္ဆံုးကုန္ခမ္းေနတဲ့ မ်က္ႏွာ ၊ စိတ္နဲ႔လူနဲ႔
မကပ္တဲ့ အမူအရာနဲ႔ သူမ တစ္ကိုယ္လံုး နတ္ဝင္သည္လို ကတုန္ကယင္ ျဖစ္ေနတယ္။
" ငါ... ငါ... ေသခ်င္တာပဲ သိေတာ့တယ္ သိန္းေဇာ္ရယ္ "
သူမရဲ႕မ်က္ရည္စက္ေတြ ပါးျပင္ေပၚကို အတားအဆီးမရိွ တအိအိ
ၿပိဳဆင္းေနတယ္။ တိမ္ဝင္သြားတဲ့ အသံနဲ႔အတူ ေလွ်ာက်သြားတဲ့ ခြန္အားေတြ၊
အားမာန္ေတြကိုပါ သူခံစားသိျမင္လိုက္ရတယ္။
" ကိုေနာင္ မရိွေတာ့တဲ့ ငါ့အနာဂတ္မွာ ဒီကေလးကို
ငါဘယ္လို ေမြးရမလဲ။ ျမန္မာျပည္ကို ဘယ္လိုသတၱိမ်ဳိးနဲ႔ ငါျပန္ရမလဲ။ ငါ့မိဘ၊
ငါ့ေမာင္ႏွမ၊ ငါ့ေဆြမ်ဳိးေတြရဲ႕ ေရွ ့မွာ ငါဘယ္လို မ်က္ႏွာျပရမလဲ။ ငါ့မွာ
ခံႏိုင္ရည္အားေတြ မရိွေတာ့ဘူးဟာ။ ဒီဒုကၡေတြထဲက လြတ္ေျမာက္ဖို႔
ငါ့မွာ ဒီထြက္ေပါက္ပဲ ရိွေတာ့တာ "
သူမရဲ႕ မ်က္ရည္ တစ္စက္ တစ္စက္ဟာ သူ႕ရင္ဘတ္ကို
ေသနတ္နဲ႔ တစ္ခ်က္ၿပီးတစ္ခ်က္ ပစ္ခတ္ေနသလို။ သူ႕ရင္ဘတ္တစ္ခုလံုး
ဆန္ကာေပါက္ျဖစ္လို႔။ ဘယ္လို ပါရမီမ်ဳိးနဲ႔ ဒီမ်က္ရည္စက္လက္ပစၥကၡႀကီးကို သူ
ဥေပကၡာ ျပဳႏိုင္ရက္မွာလဲ။ လူႏွစ္ေယာက္ရဲ႕အရွက္။ လူႏွစ္ေယာက္ရဲ႕အသက္။
" အဓိပၸာယ္မဲ့လိုက္တာဟာ။ ဒီလိုထြက္ေပါက္ဆိုးကိုမွ
နင္ဘာလို ့မိုက္မိုက္မဲမဲ တိုးဝင္ခ်င္ရတာလဲ။ ေနမင္းနဲ႔ လြဲရလို႔ ပူေဆြးဝမ္းနည္း
ငိုေႂကြးေနမယ္ဆိုရင္ ၾကယ္တာရာ ေတြနဲ႔လည္း လြဲဦးမွာပဲ တဲ့။ ေနမင္းနဲ႔
လြဲခ်င္လြဲပါေစ၊ ၾကယ္တာရာေတြနဲ႔ မလြဲေအာင္ေတာ့ နင္ႀကိဳးစားရမယ္။ ဘာမွ
အားမငယ္ပါနဲ႔ ဂ်ဴးဂ်ဴးရယ္။ နင့္ရင္ေသြးကို နင္ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ေမြးရမယ္။
ရဲရဲဝံ့ဝံ့ေမြးရမယ္။ နင့္ ရင္ေသြးအတြက္ နင္ အားမာန္ေတြ ေမြးရမယ္။
နင့္အနားမွာ ငါတစ္ေယာက္လံုး ရိွပါေသးတယ္ဟာ "
သူ႕ရင္ဘတ္ထဲက ပြင့္ထြက္လာတဲ့ ရင္ခတ္သံေတြ။
သူ ဘာမွ စဥ္းစားမေနေတာ့။ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲက ဖုန္းကို အလ်င္စလို
ဆြဲထုတ္လိုက္တယ္။
" ဟဲလို... ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေအာက္လမ္းကေန
ျမန္မာျပည္ ျပန္ခ်င္လို႔ပါ "
အံ့ဩ တုန္လႈပ္သြားတဲ့ အမူအရာနဲ႔ သူ႕ဆီ ျဖာခနဲ
ရာက္လာတဲ့ သူမရဲ႕အၾကည့္တစ္ခ်က္ကို သူ ရဲရဲႀကီး ရင္ဆိုင္ပစ္လိုက္တယ္။
အေမ... ေက်းဇူးျပဳၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို ခြင့္လႊတ္ေပးပါ။
မင္းေနာင္... ေက်းဇူးျပဳၿပီး ငါ့ကို နားလည္ေပးပါ။ ခိုင္... ေက်းဇူးျပဳၿပီး
ကိုယ့္ကို မုန္းေပးပါ။
ဆို႔နစ္ေနတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ပဲ သူမရဲ႕မ်က္ရည္မိုးစက္ေတြကို
သူ႕လက္တစ္ဖက္နဲ႔ သုတ္ေပးလိုက္မိတယ္။ အျပင္မွာေတာ့...
အၿငိႇဳးႀကီးႀကီးနဲ႔ ရြာေနတဲ့မိုးက မတိတ္ေသး။
လင္းလက္တာရာ
