စွန်လွှတ်သူ
ကလေးဘဝ
လယ်ကွင်းစိမ်းစိမ်းတွေပေါ်
စွန် လွှတ် နေခိုက်
ရောင်စုံသက်တံကြီး ပေါ်လာ
ဝိုးးး... လှလိုက်တာ
ငါ အသက်ရှုဖို့တောင်မေ့
စွန်ကလေးကို
သက်တံကြီးဆီ ရောက်အောင် လွှတ်တင်နေမိ
စိတ်ကူးထဲ
သက်တံကြီးပေါ် ငါ့စွန်ကလေး ပျံဝဲ
ပျော်စရာကြီး
သက်တံကြီးကို ငါ ခွစီးပစ်လိုက်ချင်
ကြိုးကုန်သွားပေမယ့်
စွန်ကလေးဟာ သက်တံကြီးနဲ့ ဝေးမြဲဝေး
နောက်ဆုံး မျှော်လင့်ချက်ကလေးနဲ့
ရစ်လုံးကို ငါဖြတ်ချ လိုက်တယ်
လေအဟုန်နဲ့ ရောက်လိုရောက်ငြား
စွန်ကလေးရော သက်တံကြီးရော
ငါ့ မြင်ကွင်းထဲကနေ
တဖြည်းဖြည်း မှုန်ဝါး ပျောက်ကွယ်သွား
စွန်ကလေးလည်းဆုံး သက်တံကြီးလည်း ဆုံး
ငါ့မှာ ကြေကွဲဝမ်းနည်းမဆုံး
ညည
ငါ့စွန်ကလေး သက်တံကြီးပေါ်
ရောက်သွားတယ်လို့
အိပ်မက်မက်တယ်
ငါအရွယ်ရောက်လာတော့
စွန်မလွှတ်တော့ဘူး
ငါကိုယ်တိုင် စွန်ဖြစ်နေပြီလေ
ကြည့်စမ်း
လောကလင်းဟင်းပြင်ကြီးထဲ
ပက်ပက်စက်စက် လှနေတဲ့
မတည်မြဲခြင်းသက်တံကြီးတွေ
လင်းလက်တာရာ
၂၆၊ ၅၊၂၀
No comments:
Post a Comment